အတိတ်💔 [Compelet]

{12}🔞

စိတ်ပျက်စရာပါပဲလား...
မောင်..ဆို သူရယ်.....

ဂျီမင် တစ်ယာက်...
အတွေးလွန်နေလိုက်တာ...
အိမ်တော်ကို ပြန်ရောက်လာမှန်းတောင်...
မသိ...

"ဟန်နီ....အိမ်ရောက်ပြီ...."

"အော်...အင်း..."

ချက်ချင်းပဲ...ကားပေါ်က...
ပြေးဆင်းသွားတဲ့...ကောင်ငယ်လေး
ကိုကြည့်ရင်း....ဂျောင်ကုမှာ...
အသည်းယားမဆုံး....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ဂျီမင်..အခုအချိန်မှာ...
တွေးနေတာဟာ....ဂျောင်ကုကို...
ကွာရှင်းဖို့ပင်....

တစ်ခြားသောသူ ပိုင်ပြီးမှ...
မောင့် လက်ထဲရောက်လာမှာကို...
မောင် ဘယ်လိုချင်ပါ့မလဲ.....

ဂျောင်ကု ကို ကွာရှင်းပြီး...
ဘူဆန် မြို့တစ်နေရာမှာ...
တစ်ယောက်တည်း အခြေချနေထိုင်ဖို့ပင်....

ဂျောင်ကု အခန်းထဲကို...
အရဲစွန့်ပြီးသာ ၀င်သွားခဲ့ရတာ...
ကွာရှင်းမယ် ဆိုတဲ့ စကားကို...
ပြောဖို့တော့ အင်အား မရှိ.....။

လိုအပ်လာရင်...အမှန်တိုင်းပြောဖို့တော့...
ဂျီမင် တွေးထားပါတယ်.....။

"မောင်...."

ဖျော့တော့နေတဲ့ မျက်နှာ ဖြူဖြူလေးက....
လှနေတုန်းပင်....

ဘယ်ဘ၀ကကုသိုလ် များလဲ...
ပတ်ခ်ဂျီမင်....

"ပြောလေ ဟန်နီ...."

"ငါတို့ကွာရှင်းရအောင်လား မောင်...."

ဂျောင်ကုရဲ့ မျက်နှာမှာ...
သိသိသာသာကို ပြောင်းလဲသွားတာပင်...

မျက်ထောင့်နီနီတို့နဲ့ ဂျီမင့်ကို...
ကြည့်လာတာမို့...ဂျီမင်...
အနည်းငယ်တော့ လန့်မိသား...။

"ဘာကြောင့်လဲ ပတ်ခ်ဂျီမင်....!!!! "

ဒေါသသံအနည်းငယ်ပါနေတဲ့...
ဂျောင်ကုကြောင့်...
ဂျိီမင်မှာ တုန်ယင်လို့ နေလေပြီ....။

"ငါ...ငါက တစ်ခြားသူရဲ့ အပိုင်ဖြစ်နေပြီမောင်...."

"မင်းရဲ့ အသွေးအသားထဲကို...အဲ့လူမဆန်ကောင်ရဲ့...တောက်ခ်...."

ဂျောင်ကု...ဒေါသတို့မှာ...
ပေါက်ကွဲမတတ်...
သိပြီးသား ကိစ္စပါသောလည်း...
ဒီကလေး ကွာရှင်းဖို့ ပြောလာမယ်အထိတော့...
မတွေးထားပါ.....။