37

309 6 0
                                    

༶•┈┈⛧┈♛♛┈⛧┈┈•༶
Chapter 37
༶•┈┈⛧┈♛♛┈⛧┈┈•༶

Edwyn Patterson


“Shit! Why don't you know when she will wake up?!”


In my whole life I have only now worried about other people besides my friends and my brother. Ngayon lang ako nagkaroon ng pakialam sa ibang tao . .  . at sa babaeng ito pa. Sa kanya ko lang naramdaman na mag-alala at matakot ng ganito.


 “Damn you! I'm just a doctor and not a fortune teller, Patterson!” sigaw pabalik sa akin ni Airell.


He is also annoyed with me because I am becoming inquisitive. I can't count how many times I asked him this so he shouted his last answer to my question. Masisisi niya ba akong hindi ko maiwasan makaramdam ng takot at pag-alala.


No matter how hard I hit my staff, pumpkin's life will not be restored if something bad happens to her. She's okay, she's been treated. Pero hanggang ngayon ay hindi pa rin siya nagigising.


She's been sleeping for a few days now, the more time goes by, the more scared I get. Ngayon ko na lang ulit naramdaman ang payapang hinahangad ko at sana lang ay huwag naman ulit kunin sa akin ang payapang muli kong natagpuan. I swear, when my pumpkin doesn't wake up. They should hide as long as they can because when I find them. Hindi ko lang sila tatadtarin ng pinong-pino dahil lulituin ko rin ng sila!


“Gagong baliw! Your princess is awake!”


I looked up when Yichen called me. I quickly stood up and approached them. My lips spontaneously smiled when I saw her moving and slowly opened her eyes.


“Pumpkin, hey! Are you okay? Kumusta ang pakiramdam mo? M-May masakit pa ba sayo?” sunod-sunod kong tanong.


Hindi ko pinansin ang mga kaibigan kong inaasar ako dahil ngayon lang nila akong makitang mag-aalala ng ganito at sa babae pa nangyari. Mas pinagtuunan ko ng pansin si pumpkin na para bang nanghihina pa. Okey na 'to kaysa naman hindi na siya magising pa.


I will definitely destroy all of them if they happen to take someone who is most important to me again. Hindi ako matatahimik hangga't hindi ko sila napapatay. Mas lalo lang nila ako binibigyan ng dahilan para maaga silang tapusin 


I clenched my fist and looked at my friends again. They seemed to get what I meant so they left the room one by one. I will get revenge.


“B-Bwisit ka!” inis nitong singhal sa akin at hindi pa nakuntento at hinampas-hampas ako. “As in naiinis ako sayo! Tangina mo! Hayop ka! Gago ka! Putangina mo! Putek ka! Kingina mo! Lahat-lahat ng mura ibubuhos ko sayong hayop ka!”


I laughed. My pumpkin is angry again. Walang araw na hindi talaga siya naiinis sa akin. 


“Shhh. . .” Pagpapatahan ko. Habang hinahaplos ang likod niya. Yakap-yakap na niya ako ng mahigpit. “T-That won't happen again. Kaya tahan na, pumpkin. I’m sorry. Sorry.”


Hindi ako papayag na hindi ko sila mabawaan dahil sa ginawa nila sayo. Pinapangako ko, gaganti ako. So they should hide well and when I find them they will die by my hand.


“Takot na takot ako,” mahinang anas niya. “G-Gusto nila akong kunin. . .” napapikit siya na para bang may inaalala. “Gusto nila akong makuha p-para makapaghiganti s-sayo. A-Ano bang ginawa mong k-kasalanan sa kanila? At g-ganun na lang ang galit nila sayo?”


When she asks questions like this, I am stunned. I don't know what I should answer. I don't know if I should lie or not? But every time I think of lying to her, every time she asks a question like this, bumibigat ang pakiramdam ko.


Dangerous Man 1: Edwyn PattersonWhere stories live. Discover now