Chapter Ninety-One

3.2K 146 13
                                    

Along With The Blacks

"Naiintindihan mo ba kung ano ang pinaplano mong gawin?" Seryosong tanong ni Alvin.

Nakabalik na siya nung hapon maliban nalang kay Accel na hanggang ngayon ay nagbabantay parin, and when I discussed my plans with them ay hindi pumayag si Alvin. It's not that I need his permission, kailangan ko lang ng kasiguraduhan na may pupunta ngang karwahe dito. Because it'll be bad if we get back at nakaalis na ang karwahe.

"Alvin, you don understand—"

"Siyempre malamang hindi ko maintindihan! Alam ko na pupuntahan mo ang mga spirits mo pero," tinuro niya si Silverrium na ngayon ay may bitbit na tinapay. "Bakit mo pa siya kailangang dalhin?!"

"Dahil kailangan ko siya—"

"And what if he goes on rampage—"

"First of all, I hate being interrupted at wala ka ng pakealam dun kung dadalhin ko siya o kung hindi. Dahil sa una palang ay desisyon ko ito. If something were to happen, then I'll handle it myself."

"Not even the Elites could kill that man—kid, no, that monster. How will you handle the situation then?" Hindi ko nasagot ang tanong ni Alvin.

Hindi makulit na klaseng tao si Alvin. He respects anyone's decisions, and I know that already dahil sa nakasama ko siya mismo. At alam ko namang mapagkakatiwalaan ko siya in making sure that the carriage won't leave this base before I return. But he's oddly concerned about my well-being at pinagkakatiwalaan niya man ako pero hindi niya pinagkakitiwalaan si Silverrium.

"If you're that concerned why not go yourself." Silverrium suggested, kakaubos lang ng tinapay na kanina lang ay hawak-hawak niya. I looked back at Alvin na ngayon ay nag-iisip.

"Don't tell me you're actually considering his suggestion." Pero tumingin lang siya sa akin ng seryoso at tumango.

"I can't leave a girl alone with that monster, it just doesn't sit right with me. Kaya sasama ako." And he's underestimating me, for the second time. "And I believe in your strength. Nakita ko mismo ang makakaya mong gawin, pero sasama ako dahil gusto ko, hindi dahil sa wala akong tiwala sa kapangyarihan mo."

What he said made my eyes grew wide in disbelief for a few moments, pero bumalik din naman ito sa dati. No one has ever said that they trust my power and strength alone, dahil kadalasan, ang mga tao sa paligid ko...well they often underestimate me.

"Desisyon mo yan kaya hindi kita mapipigilan. Pero hindi ba sila maaalerto kung bigla ka nalang mawawala? At isa pa, we might be gone for a few days or possibly weeks. Sa mga panahong iyon, paano naman ang paparating na karwahe? We can't escape this place."

"You have me, I'll get you out of here." He didn't blink for a few moments after saying that. "At huwag kang mag-alala, I may be the second-in-command sa buong squadron na ito, but I am mostly away anyway kaya wala nang magugulat kung bigla nalang ako mawawala."

"Eh??! Mawawala ka kuya? Saan ka naman pupunta?" Biglang sigaw ni Accel nang pumasok siya sa bahay, immediately shutting the door behind him and stared in anticipation at Alvin. The latter could only sigh.

"I'm leaving, along with her." Napatingin sa akin si Accel at bumalik din naman kay Alvin.

"Eloping?"

Hindi ko alam kung bakit pero bigla ko nalang na-summon ang weapon kong malaking scissor and threw it towards his direction. The scissor spinned through the air na gawa ni Alvin para mas maging maayos ang lipad nito. It all happened in only a few seconds, and the scissor landed thoroughly beside his head, at lumusot ang talim nito sa kabilang parte ng pintuan. The wind was stronger in here too, all directed to Accel.

Magnus Academy: The Cursed BloodDonde viven las historias. Descúbrelo ahora