« មើលទៅ ខ្ញុំដូចជាមកយឺតបន្តិចហើយ » រាងចំណាស់ស្រដីឡើង លោកជេនក៏ញញឹមកានដៃរាងចំណាស់រលាកតិចៗ ។
« មិនជាយូរអ្វីទេ សូមលោកចនអញ្ជើញអង្គុយ »
« បាទ៎ » ពួកគេក៏នាំគ្នាអង្គុយ ។
« ខ្ញុំមកយឺតហើយ » ជុងហ្គុកស្រដីឡើង កាត់ផ្ដាច់ការចាប់អារម្មណ៍ញញឹមដាក់គ្នារបស់ពួកគាត់ អោយសម្លឹងមើលមកនាយ ។ ជុងហ្គុកដាក់ខ្លួនអង្គុយក្បែរថេយ៉ុងទល់មុខនឹងកម្លោះកូនកាត់នោះ ។
« ពិតជាពិសេសណាស់ ដែលគ្រួសារទាំងពីរបានណាត់ជួបគ្នាបែបនេះ » លោកជេន
« បាទ មែនហើយ »
មនុស្សៗចាស់ៗក៏បន្តសំណេះសំណាគ្នាពីអនុស្សារីយ៍ចាស់ៗដែលក្នុងនោះក៏មានកាលដែលរាងចំណាស់និងលោកជេនធ្លាប់ធ្វើការជាមួយគ្នាដែរ តែសុខៗពួកគាត់ក៏បន្តនិយាយពីរឿងជុងហ្គុកនិងដេវីតនៅថ្ងៃដែលពួកគេណាត់ជួបការងារគ្នា ។
« ការពិតពួកខ្ញុំបានបដិសេធការងារនឹងគ្នារួចរាល់ហើយ » ជុងហ្គុកស្រដីឡើង ធ្វើអោយរាងចំណាស់ហាក់បាក់មុខមិនស្ទើរទេ និយាយជាមួយគ្រួសារគេ ថានឹងរួមការងារគ្នាបន្តបើទោះបីជាគាត់ខ្លួនឯង លះបង់មុខតំណែងអគ្គនាយកអោយទៅជុងហ្គុកយ៉ាងណាក៏ដោយ តែកូនគាត់បែរជាបដិសេធក្នុងការរួមការងារជាមួយគ្នានៅចំពោះមុខគ្រួសារគេទៅវិញ ។
« មិនអីទេ ទោះយ៉ាងណាគ្រួសារយើង នៅតែរាប់អានគ្នាដដែល » លោកជេន
« ពិតមែនហើយ » រាងចំណាស់
« ខ្ញុំសូមអញ្ញាត្តិទៅបន្ទប់ទឹកមួយភ្លែត » ថេយ៍ស្រដីឡើង លោកស្រីក៏ងាកមកមើលផ្ទៃមុខដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់គេ មើលទៅគាត់ដូចជាចាប់អារម្មណ៍ថេយ៉ុងណាស់ មុខមាត់ស្រស់ស្រាយភ្លឺថ្លា ស្នាមញញឹមស្រទន់លើកផ្ទៃមុខដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់គេ ។
« អោយបងជូនទៅទេ?? » ជុងហ្គុកឮហើយហាក់ហួសចិត្តជាខ្លាំង គ្រាន់តែទៅបន្ទប់ទឹកសោះចាំបាច់ជូនទៅដែរឬ??! ។
« មិនអីទេបងប្រុស »
« ហ្អឹម » នាយក៏ក្រហឹមញញឹមឡើង ដែលធ្វើអោយគ្រួសារទាំងសងខាងហាក់មានការពេញចិត្តស្ដូកតែម្ដង ។
BẠN ĐANG ĐỌC
សំណងស្នេហ៍ ( ចប់ )
Lãng mạn_ត្រឹមជាកូនក្មេងមិនដឹងអី ចូលចិត្តលេងសើច តែត្រូវធ្លាក់ក្នុងគុំនុំសងសឹក ការស្អប់ខ្ពើម ក្នុងក្រសែភ្នែកគេទៅវិញ _ស្រឡាញ់ប្រែជាស្អប់ «ថេយ៍ថេយ៍អោយគុកគីណា..» _ការវិលត្រឡប់មកវិញរបស់គេ ធ្វើអោយអតីតកាលដែលកប់ជ្រៅក្នុងចិត្តផ្ទុះឡើងម្តងទៀត #ហេតុអីទុកគេចោល #ដរាប...
